Lohusalık sendromu

 Lohusalık sendromu - Ah bebeğim keşke hamilelik kadar kolay geçseydi bu lohusalık denen şey. 

Çok zordu. İnan bana psikolojik olarak oldukça zordu. 

İnsan bir taraftan kendi dahil herşeyden bıkıyor, bir taraftan ne bu şımarıklık kardeşim diye kendine kızıyor. Çok garip bir evreydi benim için. 

Daha hastanedeyken başladı herşey. 

Ben herşeyi araştırırım bitanem ama bazı şeyler sadece araştırmakla öğrenilmez. Onları tecrübeli birinin sana göstermesi gerekir. Harry Potter'da Hermione sırf kitaplardan öğrenemiyor diye uçuş dersinden nefret ederdi. Onu daha iyi anladım bu evrede.

Neyse. Daha hastanede seni yanıma getirdiler ve bi daha da ne gelen oldu ne giden. Ne emzirme eğitimi, ne alt değiştirme için yardım, ne bir ihtiyaç var mı diye sormak yoktu. Sanki bunların hepsi bir anneye vahiy yoluyla inmeliydi. 

Sonra eve geldik ve ikinci gün seni rutin kontrol için hastaneye tekrar götürdük. Doktor bana sanki 40 yıllık anneymişim gibi "çabuk olalım, altını hemen açalım, hemen soyalım, hemen giydirelim" gibi baskılar yaptı. Ben insanım. Ondan öte 3 günlük yeni bir anneyim. Bazıları bunu anlamıyordu.

Sonra, seni emzirme konusu en çok zorlandığım konuydu. Bu zorluk daha hastanede başladı. Meme ucum yoktu. O yüzden emmekte zorlanıyordun. Silikon uç takıyorduk öyle emiyordun. Üstüne bi de sütüm azdı. Sen doyuyor muydun anlamıyordum. 

Mesela şu an 4 aylıksın ve ben acıktığında ya da uykun geldiğinde yaptığın hareketleri çözdüm. Ne istediğini anlayabiliyorum. Ama o zaman malesef aramızdaki bağ daha o kadar güçlü değildi. Bense acele ediyor ve hep böyle mi olacak diye üzülüyordum. 

Seni biberona alıştırmamak için az az mama veriyordum. Emziriyordum. Hatta bazen oluyordu ki saatlerce memede kalıyordun. 

Ama bikaç gündür ağlamaların artmıştı. Seni doktora götürdük ve doktor kilo almadığını söyledi. Çok üzülmüştüm. Seni aç bırakmıştım resmen. 

Zaten sana yetemiyor muyum, iyi bakamıyor muyum diye kendi kendimi yiyip bitiriyordum. Bi de böyle bişey duyunca iyice kendimden nefret etmeye başladım. 

Sana daha sık mama vermeye başladık. Ağlamaların azalmıştı ama bu seni memeden uzaklaştırdı. Biberondan gelen kolay mama varken neden memeyle uğraşasın ki. 

Sütümü sağmaya başladım ama senin emmen gerekiyordu. Emmediğin sürece ben saatlerce sağsam bile süt azalırdı. Senin salyan sütümü artırıyordu bitanem. Ama sen memeyi tutmamakta diretiyordun. Her teklif ettiğimizde çığlık çığlığa ağlıyordun. 

Zaten bir süre sonra sütüm kesilmişti. 

Ama sen iyi kilo almıştın. Doktor 1 ayda alması gereken kiloyu çocuğa 10 günde aldırmışsınız diyince mutlu olmuştum. İyiydin. Bu bana yeterdi. Varsın meme emme. Nolacak. Sen iyi ol yeter ki.

Lohusalık beni çok zorladı meleğim. Etrafımdaki insanların bana yardım etmek için orada olduğunu bilsem de yanlız kalmak istiyordum. Yanlız kalınca da bunalıyordum. Çok garipti. 

Mutlu olmamak için hiçbir sebebim yoktu. Sen sağlıklıydın, herkes anlayışlı sevecendi, baban bize yardım etmek için elinden geleni yapıyordu. Ama ben bir türlü o mutsuz psikolojiden kurtulamıyordum. 

Hatta ilk günler "acaba bebek istemekle erken mi davrandım", "bakabilecek miyim", "ben ne yaptım", "bakamam ben bu çocuğa" gibi fikirler geçiyordu aklımdan.

Baban bize çok yardım ediyordu. Ben kendi babam dahil kimsede öyle babalık yapan görmedim, gerçekten. Seninle her şekilde ilgileniyordu, benim hep yanımdaydı, bizi mutlu etmek için elinden geleni yapıyordu. 

Ama beni öyle mutsuz görünce o da mutsuz oluyordu, biliyordum. Ben bunun geçici bir durum olduğunu biliyordum, bunu ona her fırsatta söylüyordum ama baban bazen neden böyle olduğumu sorup duruyor, bazen de bana kızıyordu. Onu da anlıyordum. Beni hiç böyle görmemişti. Haklıydı.

 Sana yetemiyordum sanki. "Üstünü az mı giydiriyordum", "çok mu giydiriyordum", "hasta olsan napardım"," ya aç kalıyorsan", "ya çok yiyip aşırı kilo alıp obez olursan" gibi sorular vardı hep beynimin içinde. Ne kadar o iyi desem de sanki ikna olmuyordum. 

Ama 2 ay sürdü bu psikoloji. O 2 ay bana 2 yıl gibi geldi, orası ayrı. 

Yine senin için hep endişeleniyorum, yine acaba hasta olur mu, ya da acaba aç kalır mı diyorum. Ama artık bu soruların cevaplarını sende bulabiliyorum. Sen benimle sanki konuşuyorsun artık. Neye ihtiyacın olduğunu gösteriyorsun. 

Bazen neden ağladığını çözemiyorum, evet. Bazen elim ayağıma dolanıyor, evet. Ama biliyorum ki ben sadece bir anne değilim, insanım. Herşeyi bilmem, sana her şekilde yetmem imkansız. 

Beraber büyüyeceğiz güzel oğlum. Sen beni, ben de seni, birbirimizi büyüteceğiz bitanem.